Deze week passeren we Luxemburg Stad aan de westkant en steken vervolgens de Franse grens over. Het regenachtige weer stelt ons incasseringsvermogen op de proef. Aan het einde van de week hakken we een knoop door.
Grieperig
Op de maandagochtend van week 5 voelt Sjaak zich grieperig bij het ontwaken. We hebben geslapen op het boerenerf bij Medernach in Luxemburg. “Ik denk dat ik iets verkeerds gegeten heb. De tomatensaus van gisteren? Of is de chocolademelk niet goed gevallen?”. Sjaak duikt in zijn slaapzak en zijn haren plakken op zijn voorhoofd. Ik heb met hem te doen, maar we kunnen hier niet blijven op dit boerenbedrijf waar zo hard gewerkt wordt om het hooi binnen te halen. We hebben amper water en geen eten. Ik begin alvast met het oprollen van mijn mat. Het verkeer van de naastgelegen N-weg raast langs het boerenerf. Het plan was om deze weg te volgen, maar ik hoor veel meer zwaar verkeer dan gisteren. Natuurlijk… het is vandaag maandag. Het werkverkeer is weer op gang gekomen. Het is vandaag niet veilig om langs de N-weg te lopen, we moeten een route binnendoor zoeken. Sjaak valt nog even in slaap en helpt daarna met het inpakken van de spullen. “Zie je het zitten om vandaag te lopen?” vraag ik aan Sjaak. Hij wil het wel proberen. “Kijk, we moeten deze route nemen, naar Mersch!” laat ik aan Sjaak zien. “Deze route is veel rustiger, dan hoef je niet zo op te letten en dan kun je rusten als je moe bent. Als het nodig is, kunnen we daarna een rustdag nemen op de camping in Mersch.” We ontbijten met brood, kiwi en sinaasappel en gaan op pad.
Regen
Onze telefoon is bijna leeg, dus we moeten ergens een stopcontact vinden. De boer en boerin hebben kleine kinderen en zijn rond de dertig jaar oud. Ze hebben de hele nacht gewerkt om het hooi binnen te halen, wat zo te zien goed gelukt is. De boerin is opnieuw aan het werk en voedert de kalveren. We willen haar niet belasten met onze vraag naar stroom en water. We bedanken haar dat we op hun erf hebben mogen overnachten. De koeien loeien hun zangerige gezang en de prachtige Australian Shepherd blaft ons gedag. Zodra we het erf aflopen begint het te regenen.
Terras
“Daar links is een pizzeria, waarschijnlijk is het gesloten, maar misschien kunnen we er even schuilen!” bedenkt Sjaak. “Dan kunnen we meteen even kijken of daar een stopcontact op het terras is!” voeg ik toe. Sinds we op pad zijn zijn we ervaren geworden in het vinden van stopcontacten om de telefoon en de batterijen voor de GPS op te laden. We rusten een klein uur op het regenachtige terras. Het is slechts gedeeltelijk overdekt en de gure wind doet ons rillen. Een halfhoog terrasscherm geeft enige beschutting. Als we vertrekken is de telefoon voor 98% vol. De zon breekt door, en wij vervolgen ons pad naar Mersch. We zoeken onze route op de telefoon, geholpen door de vriendelijke boer waar we overnacht hebben, die ons op zijn trekker passeert. “Je kunt beter niet dat grasland oplopen, daar is het te nat. Daar verderop is een huis, en als je daar naar links loopt kom je op jullie route.” De boer zwaait ons uit, rijdt verder op zijn trekker en gaat het land gieren. We zien de stukken land waar vannacht het hooi is weggehaald. Sjaak is niet fit, maar drinkt veel water, eet kiwi en slaapt af en toe op de poncho.
Foto: na een kort stukje lopen een rustpauze op de poncho. Sjaak voelt zich vandaag niet lekker en heeft veel dorst.
Noumern
We maken toch wat kilometers op deze druilerige maar rustige maandag. We lopen door relaxte dorpjes en nemen ruim de tijd om alles in ons op te nemen. In het plaatsje Noumern vinden we een kerk met klein pleintje en goed verzorgde bloembakken, een prachtig openbaar toiletgebouw met een fijne kraan en zelfs toiletpapier, een soort telefooncel die als mini-bieb is ingericht, twee nieuw geverfde symbolen op de weg dat verkeer langzaam moet rijden vanwege schoolkinderen, een gemeentehuis waar de aankondigingen van vergunningen gewoon in een vitrinekast worden opgehangen en een café-bistro die in ieder geval vandaag gesloten is. Er rijdt een prachtige elektrische bus naar de omliggende dorpjes en er is een grote overdekte bushalte waar wij onze broodjes eten. Ook hier staan prachtige bloembakken. “Sjaak, als ik ooit nog zou emigreren, zou ik best in Noumern willen wonen, zo rustig en georganiseerd!”. Wandelen vertraagt, zeker met een man die moe en wat grieperig is. Maar op deze rustige manier hebben we toch een fijne middag. Wie had dat gedacht, dat wij een paar uur in dit gehucht zouden doorbrengen?
Foto: het straatbeeld in het rustige plaatsje Noumern
De camping in Mersch
Na onze lange pauze lopen we door naar het stadje Mersch. In het voorstadje staan mooie vrijstaande huizen. Mersch zelf heeft een prachtig park met grote verzorgde houten speeltoestellen voor de grotere kinderen. Er is een terras en een grote vijver waar Rosa een duik neemt. Ook hier zijn weer prachtige openbare toiletten. We maken nog een klim van zo’n twee kilometer naar de camping. Het is een dure camping. In het restaurant zijn geen honden toegelaten. De camping is onder elektriciteitsmasten gelegen en het gekletter van de voetbalkooi doet mij iedere keer opschrikken. Het springkussen maakt een akelig zoemend geluid en we horen het langsrazende verkeer op de snelweg voorbijkomen. De veldjes zijn kaal, stoffig en zuchten van een zomer vol campingvertier. Er ligt een gebruikte pallet op ons veldje en ik heb de behoefte om dit op te ruimen. Het toiletgebouw is echter heerlijk warm en schoon, er is toiletpapier en er zijn mooie douches met een eigen wastafel. We kunnen er onbeperkt warm douchen. We mogen de telefoon en batterijoplader bij onze vriendelijke campingburen opladen. Sjaak kookt ravioli maar hij heeft opnieuw weinig trek. Zal hij morgen een rustdag nodig hebben? “Ga eerst maar lekker douchen en je scheren. Neem de tijd. Spoel de afgelopen dagen maar van je af, voordat je de slaapzak in kruipt.” Morgen kan Sjaak voelen of hij een wandeldag aankan, in de richting van Luxemburg Stad. Als dat niet lukt, blijven we hier een extra nacht.
De volgende morgen
Langzaam zie ik de kleine oogjes van Sjaak opengaan. De hele nacht heeft hij als een vogeltje opgekruld in de slaapzak gelegen. Roerloos. Urenlang in dezelfde houding. “Hoe gaat het met je?” vraag ik aan Sjaak. “Ik heb echt lang geslapen!” mompelt Sjaak, terwijl hij in zijn ogen wrijft. “Ik heb je helemaal niet gehoord vannacht!”. Ik moet meestal meedere keren per nacht plassen, maar vannacht heb ik heel zachtjes gedaan. “Mijn maag rommelt nog wat, maar ik voel me al een stuk beter dan gisteren.” zegt Sjaak. We overleggen of een rustdag nodig is. Kunnen we iets verder doorlopen en een hotel of rustige camping zoeken in de buurt van Luxemburg Stad? Internet leert ons echter dat er alleen nog hotelkamers tussen de 250 en 500 euro per nacht beschikbaar zijn, die huisdieren toelaten. Er is een camping, maar deze ligt te ver van onze route. De beste oplossing die we kunnen bedenken is dat we erin berusten dat we een paar dagen op onszelf zijn aangewezen. Sjaak voelt zich sterk genoeg om verder te lopen.
Regen
Er is regen voorspeld en we horen het eerste getik al op ons tentdoek. “Als het regent, maakt het nog maar weinig uit waar we zijn. We kunnen dan net zo goed gaan lopen!” vind ik. Het is dan wel belangrijk dat we onze spullen zo droog mogelijk mee krijgen. Ik pak de spullen in mijn rugzak extra goed in plastic zakjes. Hierna neem ik opnieuw een uitgebreide douche en verzorg mijn voeten. We ontbijten met heerlijk notenbrood met rauwe ham en kaas. Om Sjaak de ruimte te geven zijn spullen in te pakken, vertrekken Rosa en ik naar het toiletgebouw. “Het is nu heel even droog, wil jij de tent inpakken? Ik zal dan de slaapzakken te drogen hangen in de damesdouche.” Als Sjaak de tent heeft ingepakt gaat ook hij uitgebreid douchen. Ik ga op het brandschone wastafelmeubel zitten en voer wat reparatiewerkzaamheden aan mijn rugzak en slaapzakhoes uit. Rond half twee wandelen we heerlijk schoon, opgeruimd en geordend de regen in, richting Luxemburg Stad.
Foto: we lopen een route van Google Maps, maar het is even zoeken welke weg veilig is voor voetgangers
Wandelen in de regen
Mensen denken vaak dat het vervelend is om in de regen te wandelen, maar Sjaak en ik vinden dit meestal niet erg. Het bos ruikt naar herfst, de paden zijn rustig en het is heerlijk fris. We knappen allebei op van de heldere frisse herfstlucht. “Het is echt weer voor pompoensoep, gepofte kastanjes en warme chocolademelk, vind je niet?”. Dit jaar gaan we de herfst in Castricum missen. Hoe zal dat zijn?
Foto: wandelen in het herfstachtige bos
In totaal wandelen we drie uur, met een korte pauze bij een gesloten pizzeria waar Sjaak toch een kop koffie mag bestellen. De kleine luifel houdt ons droog. Hierna lopen we twee uur aaneengesloten en dat is voor ons eigenlijk te lang, maar pauze houden in de regen is niet verstandig. Aan het einde van de middag lopen we Kopstal binnen. Als vanzelf gaan we zitten bij het enige restaurant ik smul van een heerlijke vegetarische curry.” Ja, die smaken krijg ik niet zo voor elkaar op de spiritusbrander…” beaamt Sjaak. We drinken ananassap en sluiten af met heerlijk verwarmende thee.
Foto: kip met rijst voor Sjaak en een vegetarische curry voor mij in dit heerlijke Thaise restaurant in Kopstal
Na dit verwarmende etentje trek ik mijn natte sokken weer aan. We doen onze natte jassen aan en zetten onze natte hoeden weer op. Sjaak helpt me mijn zware natte rugzak ophijsen. De kok en de bediening zijn onder de indruk van onze tocht en zwaaien ons uit alsof we koninklijk gezelschap zijn. “Succes hè, met jullie wandeling! Zet hem op en veel plezier!”. Met een warm en voldaan gevoel lopen wij de natte avond in.
Eigen routes
De volgende ochtend is het opnieuw buiig weer. Toch voel ik me fit, mijn benen voelen soepel en sterk en ik heb zin om aan de dag te beginnen. Vandaag lopen we naar een groot winkelcentrum ten westen van Luxemburg Stad. We hebben geen route, maar Sjaak heeft de GPS op de hemelsbrede afstand gezet. Dit betekent dat we van dorpje naar dorpje lopen en een alternatief moeten bedenken voor de N-wegen. De GPS geeft soms ondoordringbare paden aan, die slecht onderhouden zijn. Deze ochtend moeten we ons door de brandnetels banen, voordat we op een breder pad komen. Gelukkig hebben we een lange broek aan.
Foto: we banen onze eigen paden
De GPS is een fantastisch hulpmiddel, omdat het ook de overdekte picknickplaatsen aangeeft. Bij de eerste overkapping geef ik Rosa een goede borstelbeurt en eten we ons ontbijt.
Foto: Rosa heeft een borstelbeurt nodig. De overkapping in het bos is erg handig!
Het drukke winkelcentrum
Hierna lopen we naar het drukke winkelcentrum Belle Etoile in Strassen, dat vergelijkbaar is met Hoog Catharijne in Utrecht of Zuidplein in Rotterdam. Dit winkelcentrum ligt ten westen van Luxemburg Stad. Het winkelcentrum is een cultuurshock voor ons. Zoveel mensen hebben we de afgelopen weken niet gezien. We verdwalen in de gangen en nemen liften van verdieping naar verdieping. We drinken koffie bij de Mc Donalds terwijl de telefoon oplaadt. Rosa vindt het voorvak van de Cactus-winkelwagen veel te klein en moppert dat ze erin moet. Er staat een mevrouw bij de ingang van de Cactus-supermarkt die de orde bewaakt. Rosa behoort niet tot de dagelijkse orde, dus Sjaak en ik gaan apart van elkaar de winkel in. Ik zoek een klein potje kokosolie om mijn lichaam en haren mee te kunnen verzorgen. Hierna draag ik het mandje over aan Sjaak. Sjaak koopt tomaten, bonen en vlees voor Rosa. We hebben nog quinoa en het brood halen we bij de bakker. Door de dure boodschappen en campings, en door ons etentje van gisteren, hebben we nog maar een klein deel van ons weekbudget over. Maar dat is niet erg, want basisboodschappen zijn ook lekker.
Platter landschap
De rest van de middag lopen we door een buitenwijk, en daarna door dorpjes en bossen, de meest prachtige routes. Rosa kan hier lekker rennen en graven en blijft dichtbij ons. “Heb jij dat ook, dat modderpaden of klimpartijen helemaal geen indruk meer op je maken?”. Na de GR5 lopen we lekker door, zowel bij blubber als bij klimmetjes. Onze voeten zijn moe en nat, maar verder voelen we ons fit. Sjaak wijst de skyline van Luxemburg Stad in de verte aan.
Foto: wandelen door het plattere landschap na Luxemburg Stad
Opnieuw vinden we een prachtige overkapping en hangen onze slaapzakken te drogen terwijl Sjaak kookt. Het is koud en nat, maar daar kunnen we in berusten. We zijn tevreden met de 17 kilometer die we hebben afgelegd, iedere dag komen we een stukje verder!
Noodweer
Het is al een paar dagen regenachtig, maar die avond en nacht komt de regen met bakken uit de lucht. Het is alsof er een douchekraan wordt opengedraaid, zoveel regen valt er. De wind buldert door de bosrijke omgeving. Wij hebben onze tent volledig onder de overkapping kunnen zetten. Het is een bizarre en onvergetelijke ervaring dat onze tent met dit noodweer volledig droog blijft, alsof er een grote hand boven ons hoofd gehouden wordt. “Als we deze plek niet hadden gevonden, waren we volledig weggewaaid en weggeregend, dan was alles nat en vies geweest!”. We zijn enorm dankbaar dat we deze unieke plek hebben mogen vinden.
Foto: onze tent staat tijdens het noodweer volledig onder de overkapping
De volgende ochtend is het even droog, maar later op de dag vallen er meerdere fikse buien. Ondanks de droge slaapplek is nu vrijwel alles nat. We soppen in onze schoenen. Tijdens pauzes doe ik mijn schoenen en sokken even uit om mijn rimpelige, jeukende en witte voeten te inspecteren en lucht te geven. We lopen over een mooi geasfalteerd fietspad naar Bettembourg, wat een flinke wandeling is. In Bettembourg hopen we koffie te kunnen drinken en hebben we een bezoek aan de Lidl gepland.
Foto: goede richtingaanwijzers naar Bettembourg, waardoor wij weten dat we dit fietspad kunnen nemen
Chagrijn
Als we in Bettembourg aankomen zijn we doorweekt van de regen. We zien een leuke bakkerswinkel met zitjes. “Dat komt goed uit, zullen we daar pauze nemen en even opdrogen?”. Opnieuw wordt ons de toegang geweigerd, omdat we een hond bij ons hebben. De onvriendelijke manier waarop de medewerkster dit communiceert komt hard bij ons binnen. Ik probeer mijn chagrijn te transformeren en duik een grote dierenwinkel tegenover de bakkerij in. Hier mag Rosa in ieder geval wél naar binnen. “Laten we er dan voor zorgen dat iemand anders even heel blij wordt!”. Bij de ingang staat een grote bak met brokken en water, waar Rosa meteen induikt. Na een paar seconden brokken schrokken trek ik haar mee en zoeken we varkensoren en andere kluiven uit. Ik heb ooit gehoord dat honden goed kunnen ontspannen door te kluiven, en Rosa vindt de hele reis toch wel spannend, zeker nu het zoveel regent. Wij drinken alsnog koffie en thee bij een chique Italiaans restaurant, waar we gek genoeg wél welkom zijn, ondanks ons verregende en verwaaide voorkomen en ondanks onze hond. Het contact met een zeer gastvrije Santiago-loper verwarmt ons hart.
Lidl
De volgende stop is de Lidl in een industriële buitenwijk van Bettembourg. Deze Lidl blijkt veel verder weg te zijn dan verwacht, en opnieuw regenen we nat. Inmiddels gaat de regen ons irriteren. Zoals gebruikelijk verstoppen we Rosa in de winkelwagen, en we doen de boodschappen. Bij de kassa spreekt een klant mij aan: “Er zit een hond in die wagen! Dat mag niet! Honden zijn hier verboden!”. Ik ben niet gewend om door andere klanten aangesproken te worden op de regels van de winkel, en zeg bijdehand “u bent toch de winkel niet?”. De dame wordt boos en betrekt de caissière bij haar probleem dat wij een hond op onze rugzakken hebben liggen. De caissière fronst, maar gaat verder met afrekenen van onze boodschappen. Een man in de wachtrij begrijpt niet waar de dame zich druk om maakt. “Waar bemoeit u zich mee? Niemand heeft toch last van deze hond?”. De dame pareert dit en zegt dat honden in een winkel niet hygiënisch zijn. Sjaak en ik maken ons uit de voeten en lopen de winkel uit. Achter ons horen we de onbekende man en vrouw nog steeds ruzie maken over onze hond.
Frankrijk
Na onze lunch volgt een heuglijk moment. Deze week hadden wij ons als doel gesteld om Frankrijk binnen te lopen, en dit doel hebben we op de donderdag al bereikt! Om in Frankrijk te komen, lopen we een bosrijke bergtop over. Er hangen mistflarden. “Zou dit een oude smokkelroute tussen Luxemburg en Frankrijk zijn?” vraag ik aan Sjaak. Het pad is glibberig, dus we moeten voorzichtig lopen. “Sjaak, als we de Franse grens passeren, laat je het dan weten? Dan maken we een foto!”. Sjaak houdt de route goed bij op zijn GPS en ziet precies wanneer we de grens naderen. “Ik denk alleen niet dat er een bord staat bij de grens…” denkt Sjaak. “Over tien-negen-acht…. drie-twee-één meter zijn we in Frankrijk!” kondigt Sjaak aan. “Kijk daar! Daar staat een stenen paaltje met een F erop! Precies op de grens! Wat ziet dat er leuk uit, dat moet een grenspaaltje zijn!” roep ik. We zetten Rosa op het paaltje en maken een vrolijke foto, want je loopt immers niet iedere dag van Nederland naar Frankrijk. Hierna lopen we verder de heuvel op, waarbij het paadje steeds smaller en kronkeliger wordt.
Foto: een vrolijke selfie bij het stenen grenspaaltje op de grens tussen Luxemburg en Frankrijk
Uitzichtpunt
Het is flink klimmen naar het hoogste punt, maar omdat wij niet over de autowegen kunnen lopen is dit de enige route. Opeens duikt er een bruine schim op, zo’n tien meter verderop op het smalle steile pad. Ik zie een prachtig groot hert, dat de bosjes inschiet! Gelukkig heb ik Rosa aan de lijn. Bovenaan de berg is een prachtig uitzichtpunt, maar het waait hard en er staat een misplaatste zwarte Audi met getinte ramen en harde muziek. Dan maken we verderop maar een foto.
Foto: het uitzicht naar Frankrijk, met een rij kunstgras en versteviging om erosie te voorkomen
Volmerange-les-Mines
We lopen over natte graspaden, door harde wind en regen, alles is nat en we hebben het koud. We zijn niet blij met de regen, maar zijn wel erg tevreden met de 24 kilometer die we vandaag afleggen. Ondanks moeilijk navigeren komen we precies op het juiste punt van onze route uit. Die nacht houden we elkaar opnieuw warm in onze vochtige slaapzakken en we bespreken dat het tijd is voor een goedkoop hotel, om op te drogen en uit te rusten.
Foto: selfie in de klamme en natte tent, maar met het vooruitzicht op een warme hotelkamer
In de richting van Thionville
Via internet vinden we een budgethotel in Veymerange, een wijk ten westen van Thionville, dat precies op onze route ligt. Omdat we verlangen naar een warme douche en een droge kamer, lopen we stevig door. Ons pad loopt vandaag langs prachtige vergezichten.
Foto: stevig doorlopen met op de achtergrond de mistige vergezichten in het regenachtige Frankrijk
We lopen opnieuw over glibberige bospaden die door de ruwe wagens van de bosbouw verwoest zijn. Het bos maakt een treurige indruk met alle sporen van rupsbanden, verwoeste paden en afgebroken stammen en takken. We moeten onze route wijzigen, omdat we niet naar beneden kunnen glibberen. Sjaak navigeert deskundig het bos uit. Het hotel is goedkoop en we doen onze was onder de douche. De vriendelijke medewerkster zet de deur van de nooduitgang open zodat we de kamer kunnen luchten, want het raam aan de snelwegzijde kan niet open. Sjaak doet boodschappen bij de Lidl in Thionville en we picknicken op ons hotelbed met maaltijdsalades, stokbrood, kip en hummus, terwijl de was bij de kachel te drogen hangt.
Foto: vertrek bij het budgethotel nabij Thionville
Thionville
Na ons gezellige verblijf in het budgethotel bij Thionville, proberen we deze regio te verlaten. Onze eerste poging strandt bij de opgang van een drukke N-weg, waar voetgangers niet zijn toegestaan. “Is er nog een andere route?” vraag ik aan Sjaak. Hij leidt ons terug naar een groener gebied, dat parallel aan de N-weg loopt. Helaas verandert dit natte pad na enkele honderden meters in een klein riviertje. We proberen route 3, die ons met een omweg de regio uit zal leiden. Omwegen zijn niet fijn, maar we hebben geen andere optie. Na een kilometer verandert dit pad in een modderpoel, en na twee kilometer moeten we met ons volle verstand tot aan onze enkels in het blubberige water stappen. De weerstand is groot, maar we zijn inmiddels wat gewend en we hebben geen keuze. Mijn grootste zorg is dat ik niet uitglijd en met mijn rugzak met schone kleding in de modder val. Als we doorlopen worden de paden beter, maar onze voeten blijven nat en koud.
Foto: vertrek uit regio Thionville, de kwaliteit van de paden
Voetblessure
En dan geven de voeten van Sjaak het op. De rest van de dag staat in het teken van strompelen. Sjaak heeft rust nodig. “Ik ga me ook weer grieperig voelen. Kunnen we niet weer gaan rusten?”. Helaas zijn we te ver van Thionville om terug te keren. Sjaak herpakt zich, maar we houden onze ogen en oren open. We lopen inmiddels midden door het gebied van de vroegere mijnbouw. Gigantische stellages roepen vragen bij me op. Hoe werkte die mijnbouw vroeger? Reden er wagonnetjes naar een hoog platform? We wachten een tijdje op een verlaten station, maar er schijnt op zaterdag geen trein te rijden. Er rijden ook geen bussen langs de bushaltes. De boulangeries zijn verlaten, met afgebladderde verf. Huizen staan leeg.
Hotel Central
“Kijk daar!” roep ik blij. In de verte zie ik een uithangbord. “Hotel Central” leest Sjaak. “Ja, daar kunnen we overnachten, en dan kun je rusten”. Er staan een paar donkere kinderen voor de deur. “Is dit het hotel?” De kinderen knikken bevestigend. Wij lopen naar de deurklink. Iets klopt er niet. Er hangen allemaal witte papieren met veiligheidsvoorschriften op het glas. Eén van de kinderen roept naar ons: “Monsieur! Madame! dit is helaas geen publieke plaats. Hier krijgen mensen asiel!”. Zijn donkerbruine ogen staan verontschuldigend. Sjaak en ik bedanken de jongen en lopen verder, met zware benen en een hart vol herinneringen aan de kleine winkeltjes en hotels in Frankrijk.
Foto: deze prachtige regenboog kan Sjaak wat afleiden van zijn zere voeten
Waterig zonnetje
De volgende dag worden we wakker in een dichte mist, maar na een uur breekt een waterig zonnetje door. Het is een heerlijk rustige zondagmorgen. Wij lopen via prachtige fietspaden en Sjaak zijn voeten houden zich redelijk. We hopen vandaag Metz te halen zodat we daar een rustdag op de camping kunnen nemen, maar de route geeft aan dat dit 26 kilometer lopen is. Na vijf kilometer begint Sjaak weer te slepen met zijn voeten. “Ze gaan steeds sneller pijn doen, ze herstellen niet meer!” Het is duidelijk dat Sjaak zich zorgen maakt. Toch gaat het lopen met voldoende rustpauzes voorspoedig en we lopen door mistroostig stadjes, langs verlaten rangeerterreinen en over industrieterreinen. Er staan campers te koop. “Zullen we een camper kopen?” grap ik naar Sjaak.
Ghetto
Dan naderen we eindelijk Metz! Een heuglijk moment, omdat we zo ver zijn gekomen. Toch hangt er een drukkende stemming om ons heen, omdat we allebei weten dat de voeten van Sjaak niet veel verder kunnen. In de voorstad van Metz voel ik me niet veilig. “Blijf je dicht bij me lopen?” vraag ik aan Sjaak. Ik zie hem strompelen en houd mijn pas in. Overal staan mannen die iets doen, telefoneren, zakelijk overleggen of zich gewoon lijken te vervelen. Ik luister naar mijn intuïtie, de groenteboer laten we links liggen. Bij de bakker mag Rosa weer niet naar binnen. Gaandeweg komen we in het meer verwesterde deel van Metz.
Foto: de drukte in Metz is even omschakelen, maar we naderen de stadscamping aan de Moezel
Camping
Op internet hebben we gezien dat de camping municipal in Metz tot eind oktober open is. De camping ligt aan de Moezel en is aan de achterzijde omsloten door het gemeentelijke zwembad en het gymnasium. De avondlucht is zacht, maar er hangen vreemde witte strepen, alsof vliegtuigen ruitjespapier geprobeerd hebben te maken in de paarsblauwe hemel. “Natuurlijk mag u hier kamperen! U mag morgenchtend komen betalen. U mag de telefoon bij ons in het kantoor opladen. De douches zijn gratis en er is toiletpapier. U mag zelf een plekje uitkiezen aan de moezel.” We vinden een plek naast een grote overkapte picknickbank. Het is de eerste keer tijdens deze reis dat een camping voorzieningen heeft om de was te drogen: er staan enkele droogmolens. Onze kleding is echter nog redelijk schoon. Sjaak kookt de laatste restjes uit zijn rugzak: een klein zakje aardappelen waar hij vier dagen mee heeft gelopen, omdat we vanwege de regen en kou niet konden koken. Een stronk broccoli die aan de randjes geel is geworden. Een blikje linzen met vlees, dat we per ongeluk gekocht hebben, want ik eet vegetarisch. Sjaak laat het zich echter goed smaken, en we dromen over verdere avonturen tijdens onze reis, te beginnen met biefstuk in Metz.
Foto: de camping ligt mooi aan de rivier de Moezel
Een beslissing uit liefde
Die nacht regent het. Opnieuw is onze slaapzak nat. “Hoe voel je je? Hoe gaat het met je voeten?” vraag ik aan Sjaak. “Als ik op het matje lig voel ik ze niet. Ik moet kijken hoe het gaat als ik straks naar het toiletgebouw loop.” Het is even droog geweest, maar opnieuw breekt de regen door. Ons plan is om een rustdag te nemen en een trui te kopen bij de Decathlon. De Decathlon is echter 6 kilometer lopen. Dat kunnen we dus beter morgen onderweg doen. Sjaak komt terug uit het toiletgebouw en vertelt dat de pijn in zijn voeten niet is afgenomen. “Ik had gehoopt dat mijn voeten vannacht zouden herstellen en als ik lig voel ik ze niet, maar zodra ik probeer te lopen doen ze ontzettend pijn en kan ik alleen maar strompelen.” Meteen weet ik het. Er is maar één beslissing mogelijk. We zijn nu in Metz. We moeten terugkeren naar huis, om de voeten van Sjaak rust en behandeling te geven. Dat is de enige beslissing die mogelijk is. Een beslissing uit liefde, liefde voor elkaar en liefde voor Sjaak zijn gezondheid.
Een voorspoedige treinreis
We pakken onze rugzakken voor de laatste maal van deze reis in. Sjaak breekt de tent voor de laatste keer af. “We kunnen altijd nog terugreizen naar Metz en verder lopen, als je voeten in de komende week herstellen.” We weten echter allebei dat dit niet realistisch is. We hebben de juiste beslissing genomen, want het lukt Sjaak amper om naar het station te lopen. Op het station overvalt de drukte ons, maar het lukt ons om de reis goed te plannen. Rosa ligt heerlijk te slapen in de trein. “Wat heb jij ervaren tijdens deze reis?” vraag ik aan Sjaak. “Ik heb genoten van het wandelen en het samenzijn, en ik heb geleerd om de dingen zo te nemen zoals ze komen. Ik ben het gaan waarderen om gewoon ergens te zitten en om me heen te kijken.”
Foto: het prachtige station van Metz, waar vandaan we vertrekken, zodat de voeten van Sjaak thuis kunnen herstellen
Omgekeerde volgorde
De landschappen trekken in omgekeerde volgorde langs ons heen. Het drukke Metz, het vervallen Woippy, het heuvelachtige deel van Luxemburg. De conductrice is verbaasd dat wij helemaal naar Castricum reizen. Wij zelf ook. We hadden onze terugreis anders voorgesteld, maar dingen lopen soms anders dan verwacht. We hebben maar één lichaam, en mogen dankbaar zijn dat dat tot zoveel in staat is. Maar zodra ons lichaam ons nodig heeft, moeten we er naar luisteren.
Foto: vanuit Metz kijken we terug op een bijzondere wandelreis
(geschreven door Keeke)
PS We vinden het erg jammer dat we onze reis hebben moeten afbreken. Toch denken we dat het het beste is. Wellicht zullen we in de toekomst meer inzicht krijgen in de diepere betekenis van onze ervaringen. Bedankt voor alle steun en betrokkenheid! Sjaak, Keeke en Rosa.